Iets wat een hoogtepunt in het jaar moet zijn en dat was het ook, tenminste voor degenen die er bij waren. Een prachtige dag, een lekker najaarszonnetje zorgde er voor dat de meesten hun lange broek en trui lange mouw in de kast hadden laten liggen. Theo had weer een mooi en veilig parcours voorbereid en na een verkenningsronde in groep werd de meute los gelaten. Zoals van oudsher verwacht zorgde dat meteen voor het uiteenspatten van het peloton - ieder trachtte zijn eigen tempo te zoeken. Toch werd er door sommigen, ook al van oudsher, serieus gevlamd.
Tussen half vier en vier uur had iedereen zijn 37 km er op zitten en konden de tabellen worden opgemaakt. Meteen ook het sein om een lekker pintje te drinken en te smullen van de boterhammen met kaas en kipkap en tussendoor nog wat bitterballen in een druk bezet Michielshof. Het kon weer niet op. Gezellig toch - en dan al die uitleg die er bij komt zo van: ”Toch weer net te hard…”, Dat kan bijna niet dat ik zo hard…”, ”Ik heb er nog zo op gelet…”, ”Was ik maar niet bij die of die gebleven….” Maar zoals het altijd al is geweest - er kan er maar ééntje winnen en dat was Frido Claes, deze keer. Proficiat.
